Tokom osamdesetih godina, Subotic - "Kralj Iluzija" - virtuozno, gotovo mahnito pomera granice, sve vreme otvarajuci Nove Puteve: Od demo snimaka, objavljenih na cuvenim "Ventilator" kompilacijama, preko saradnje sa Milanom Mladenovicem, Massimom Savicem, Marinom Perazic, Igorom Popovicem i ostalima, Rex postaje autenticna, gotovo overground zvezda koja se nezaustavljivo penje ka zenitu: Eklekticna obrada JB-ove "Sex Machine" sa Milanom Mladenovicem, jazzy "Plava Jutra" i popicna "Arabia" sa Igorom Popovicem dokazale su ga kao hit-mejkera (koji nije uspeo nijedan od hitova da zvanicno i objavi). Tek kasnije, na nagovor (!) Vite Simurdica iz Radio Novog Sada objavljuje debi LP "Disillusioned" (u simbolicnih 500 primeraka). Ploca predstavlja jedan od poslednjih zaista promisljenih koncepta jugoslovenske pop/alternativne muzke: tema "Thanx Mr. Rorschach - ambijenti na muziku Erika Satija", posvecena radu cuvenog francuskog kompozitora radjena je po principu Rorsahovog testa u psihologiji. Ostale teme, poput "Courage I" i "Facedance" samo su dokazivale vec nasluceno: Zenit hemisfere je postavljen prenisko.

Godine 1988. za "The Dreambird, In The Mooncage" instalaciju koju je radio sa Goranom Vejvodom dobija nagradu UNESCO fonda za promociju kulture. Deo materijala objavljen je (tek) 1994. godine u Brazilu. Delo - "In The Mooncage" kao polaznu tacku ima stare domace uspavanke za decu. Po zavrsetku tog rada, prestaje da koristi pseudonim Rex Ilusivi. I dalje nezainteresovan za tron koji ga je jednostavno cekao, Subotic odlazi iz Jugoslavije, i pocinje ispocetka. Traga za zvukom.

Seli se u Pariz, zatim u Sao Paolo. Uklapa se u muzicki zivot, radi muziku za pozoriste, modne revije i reklame, a zatim postavlja nove standarde u pristupu muzici i produkciji. U prolece 1994. godine sa Milanom Mladenovicem i prijateljima snima "Angel's Breath" na kojem ukrsta brazilske i balkanske folklorne motive, snazno podcrtane Milanovom gorcinom, koja je ovoga puta progovorila drugacije nego na EKV albumima. Uskoro se pokazalo da je to, na zalost, poslednja saradnja dva najkompletnija autora naseg govornog podrucja s kraja XX veka: Milan je umro u novembru iste godine u Beogradu, ne docekavsi promociju albuma.

Od tog momenta, Suba kao da se sklonio sa vidika. Pojavio se na tren kao potpisnik podrske beogradskim studentima u Protestu 1996/1997 godine. Poneka stura informacija, ali sve cesce fantasticni albumi, redovno potpisani Subinim touchom: producent, aranzer, kompozitor. Stvarala se nova muzika, omamljujuca, fantasticna kao jutro u Sao Paolu. Demo snimci za "Sao Paolo Confessions", poslani u Beograd početkom 1999. najavljivali su najlepsu muzicku kreaciju decenije, najbolju neo-bossanova plocu brazilske muzike koju, ironično, kreira covek drugacije harmonije.

Kralj se pripremao zvanicnu inauguraciju.

Novembra 1999. do Beograda je stigla vest: Stradao u pozaru, spasavajuci mastere albuma "Tanto Tempo" Bebel Gilberto. Tako legenda kaze. Herojska smrt, viteski potez, neki bi rekli "autenticna, ironicna smrt muzike", nakon koje ostaje samo tisina.

I koliko traka, snimaka i ideja odlazi u Nista, poput Aleksandrijske Biblioteke.

Sa blagim odjekom felicidad, negde dole, niz ulicu.

Ovaj web sajt je posvecen Razbijanju Tisine.

Pozdrav kralju,

Prijatelji